بين المللي فيلم فجر ـ دوره بيستم(۱۳۸۰)

بيانيه هيأت داوران مسابقه سينماي ايران:
    سلام و سپاس نصار همه ي اهل سينما، اهل خانواده ي كوچك سينما كه در خانه هاي نقلي شان جهاني مي سازند براي جهانيان، جهاني... جهان هايي سرشار از شيدايي و شور، لبريز از اميد و نور، همنوا و همصدا با همين نزديكي ها، و هم با آن دورهاي دور.
سلام و سپاس نثار اهالي پوست كلفت سينما كه تاب مي آورند همه ي كژتابي ها را و محك طاقت اند در كوره ي كارگه خميده كمران و خم به ابرو نمي آورند آن جا كه خميده اند و از جان مايه مي گذارند، تا پر كنند جاي خالي كم داشت ها و نداشته ها را بي چشم داشتي به پاداشي.
    سلام و سپاس نثار اهالي سينما كه شيفتگان را فرا خوندند به ضيافت هاي پرشور و شاد، به ضيافت هاي پرسوز و گداز، به ضيافت هاي پر رمز و راز و به ضيافت هاي دردمندانه ي غمخوارانه ي عاشقانه. و تعالي بخشيدند چشم و گوش را، احساس و هوش را، فكر و روح را. دست مريزاد، خسته نباشيد، دمتان گرم و سرتان سلامت. دست مريزاد كه كارتان را جدي گرفتيد، رنج كشيديد و با همه ي تاب و توان سنگ تمام گذاشته بوديد، هر يك به فرا خور تاب و توان خود. ما هم كارتان را جدي گرفتيم. جدي جدي. ما كه مي گويم، هفت نفر بودم. ما هفت نفر مي بايست از ميان بيست و يك اثر و از ميان سيصد و پانزده جايزه گيرنده ي بالقوه، فقط بيست نفر را بر مي گزيديم. ما هفت نفر بوديم، همدل و همراه و همسو در دلبستگي به تعالي سينماي ملي، ولي با دلي در درون خود، جدا از آن ديگري، با نگرش ها و بينش ها و سليقه هاي خود، خاص خود.
    ما هفت نفر بوديم، جمعي يگانه و هم بيگانه. ندرتاً به اتفاق آرا. غالباً سه به چهار، گاه دو به پنج و حتي يك به شش. اما، اما مهم نيست كه چند به چند. ما هفت نفر مسئول انتخاب هاي خود هستيم، همه. اما، اماي ديگر اين كه رأي ما هفت نفر نه وحي منزل است، نه «همينه كه هست» اين رأي ما هفت نفر است، هر هفت نفر ديگري مي توانستند آراء ديگري. ديگر تري داشته باشند. اين رأي ما هفت نفر است، دلخوشي و دعاي برندگان به دلخواري و غرولند نابرندگان در!
مخلص همه ي شما هستيم، مخلص برندگان و نابرندگان، گردن مان از مو باريك تر.
                                                                                                                                                                    والسلام