بين المللي فيلم هاي كودكان و نوجوانان ـ دوره چهاردهم(۱۳۷۸)
بيانيه هيأت داوران :
-
بيانيه هيأت داوران سينماي ايران
سلام بچه هاي ايران ، سلام آدم
بزرگها كه بچه ها را دوست داريد و كودكي خود را. روزي روزگاري، ما پنج نفر جمع شديم
و فيلمهاي سينماي ايران را در چهاردهمين جشنواره فيلمهاي كودكان و نوجوانان ديديم.
فيلمها كم بود، اكثر آنها اخمو بودند، اما از زندگي شما
گفتند و اميدواريم كه سالهاي بعد فيلمها، هم از زندگي و
مشكلات شما بگويند و هم خنده و شادي براي شما داشته باشند.
اين حاصل يك هفته بودن در شهر زيبا و مهمان نواز اصفهان و ديدن فيلمها و فكر كردن و
چك و چانه زدن با هم است.
-
گزارش هيأت داوري سيفژ درباره ي چهاردهمين جشـنواره ي بين المللي فيلم و ويدئـوي
كودكان و نوجوانان اصفـهان
–
1999:
هيأت داوري سيفژ ، دوازده فيلم از كشورهاي مختلف را به تماشا نشست. هر فيلمي به
طريق مختلف تماشاچي را مخاطب قرار داده بود. و در سطح حرفه اي متفاوتي قرار داشت.
هر فيلم طبيعت جامعه شناسانه خود را داشت و به گونه اي جدي به
تصوير كشيده شده بود. هيأت داوري ، به اين مسأله واقف است كه فيلمهاي به نمايش
درآمده توسط تهيه كنندگان و كارگردانان هايشان ، آشكارا با در نظر داشتن موقعيتهاي
خاصي ، ساخته شده و سياستهاي ويژه خود را داشتند.
هيأت داوري انجمن منتقدان و نويسندگان سينماي ايران متشكل از طهماسب صلح جو، رضا
درستكار و رامك صبحي ضمن ابراز خرسندي از برگزاري چهاردهمين جشنواره بين المللي
فيلمهاي كودكان و نوجوانان و اميد به استمرار پي گير و پر بار آن در سالهاي آينده
پس از ارزيابي آثار به نمايش درآمده در بخشهاي مسابقه سينماي ايران و مسابقه بين
الملل، دو فيلم را با توجه به معيارهاي زير به عنوان اثر برگزيده معرفي مي كند:
1ـ
قابلت ارتباط با كودك و نوجوان از طريق همسوئي با فضاي ذهني و منش عاطفي كودكان و
نوجوانان.
2ـ
برخورداري از تكنيك و جاذبه هاي بصري متناسب با جنبه هاي محتوايي .
3ـ
سهيم كردن كودكان و نوجوانان در تجربه هاي اجتماعي .
4ـ
انتقال پيامهاي اخلاقي ، تربيتي به شيوه غير مستقيم و پرهيز از پند و اندرز و
موعظه هاي تحكم آميز .
5ـ
بها دادن به تواناييهاي بالقوه كودك و نوجوان و درك و شناخت دنياي بي شائبه آنان.
ده
سال پيش با شكل گيري و رونق سينماي كودكان، دوازده ميليون كودك ونوجوان ايراني،
فقط در تهران، دوازده سالن خاص خود را داشتند و تعدادي نيز
در شهرهاي بزرگ.
ده سال پيش ، تقريبا هر نيم ميليون كودك ايراني يك سالن خاص خود را داشت. و چه كم
بود !
اما امروز بيست ميليون كودك و نوجوان ايراني در سرتا سر ايران، حتي يك سالن اختصاصي
ندارند.
اي كاش حداقل به تعداد دوره هاي چهارده گانهء جشنوارهء كودك، در هر شهر ايران ،
سالن هاي اختصاصي كودكان وجود
مي داشت.
اي كاش در چهاردهمين دوره ي جشنواره ي كودك، پيشگامان اين سينما هر يك با فيلمي
كودكانه حضور مي داشتند.
اي كاش تازه واردها ـ
كه ورود و حضورشان را قدر مي دانيم و ارج مي نهيم ـ
شناخت بيشتري و عميق تري از دنياي كودكان را با شور و عشق در مي آميختند، تجربه هاي
ناموفق گذشته را تكرار نمي كردند و بيش از آنكه جشنواره و جايزه را ببينند، كودكان
را در نظر مي گرفتند.
اي كاش فيلم سازان كودك سال به سال و فيلم به فيلم فاصله بين خود و مخاطب را كوتاه
و كوتاه تر مي كردند، نه اينكه بر آن بيافزايند.
اي كاش كارگزاران فرهنگي، مسؤولان سينمايي و فيلم سازان كودك بانيِ صفهاي طويل
كودكان جلوي سينماها باشند .
اي كاش سينماي كودك ايران ده سال بعد از آغاز حركت، مي توانست با توليدات فراوان و
ارزشمند ، مخاطبان متنوع خود را در
همه ي گروههاي سني ـ
به تفكيك ـ
راضي نگه دارد.
آحاد پراكنده ي سينماي كودك ايران كه همگي خود را در همه ي
نابسامانيها و كمبودها سهيم مي دانند اينك زير چتر تشكلي به نام «مجمع سينماي كودك
و نوجوان » گرد آمده اند و عزم آن دارند تا به جبران حسرت هاي ساليان، كمر همت بر
بندند و سينماي كودك را به مثابه ي كارخانه ي عظيم رويا پردازي، نشاط آفريني و
اميد پروري، در ايجاد جامعه ي متداول، سالم و بالنده ايران فردا به حركت درآورند.
با اين آرزو، هيأت داوران مجمع مايل بود جوايز بهترين فيلم را
به تفكيك به آثار كودكان و آثار نوجوانان اهدا كند. اما در ميان فيلمهاي ايراني هيچ
اثر مناسب كودكان وجود نداشت، لذا فقط در بخش بين الملل اين تفكيك امكان يافت.
|