سخنگوي دولت

سخنگوي دولت: امسال 120 فيلم توليد مي شود

هدف از افزايش ميزان توليد فيلم ها، توليد و ايجاد تنوع در گونه هاي سينمايي است كه قرار است امسال در كشور توليد شوند.

120 فيلم سينمايي امسال در كشور توليد مي شوند.
اين خبر را روز گذشته خبرگزاري ايرنا به نقل از پايگاه اطلاع رساني سخنگوي دولت مخابره كرد. هدف از افزايش ميزان توليد فيلم ها، توليد و ايجاد تنوع در گونه هاي سينمايي است كه قرار است امسال در كشور توليد شوند. افزايش توليدات سينمايي ايران، راه اندازي سازمان هاي تخصصي توليد و توزيع به همراه ايجاد زنجيره توليد فيلم هاي معناگرا تا پنج فيلم و برپايي جشنواره آثار معناگرا از برنامه هاي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي در سال 1383 است كه از سوي سخنگوي دولت اعلام شده است.
بحث بالا رفتن سقف توليد سالانه سينماي ايران، بحث تازه اي نيست. اين موضوع تقريباً از اولين نشست خبري محمدمهدي حيدريان معاون سينمايي وزارت ارشاد مطرح شد و تا كنون نيز بر انجام آن پافشاري هاي فراواني شده است، اما سؤال اصلي اين است كه آيا واقعاً سينماي ايران با توجه به وضع سالن هاي نمايش و امكانات فني، توانايي توليد در چنين سقفي را دارد؟

ايرج تقي پور: ارتقاي سطح كيفي سالن ها اولين شرط است.

ايرج تقي پور صحبت بر سر افزايش ميزان توليد سينماي ايران را بحثي قديمي تلقي مي كند و به باني فيلم مي گويد: «از زماني كه معاون سينمايي تازه بر سر كار آمده، مهم ترين مسأله اي كه مطرح كرده است، افزايش سالانه توليد فيلم است; اما اينكه چنين مسأله اي را دولت مطرح كند نشان از قطعي شدن آن دارد.»
تقي پور در مورد اينكه آيا سينماي ايران ظرفيت توليد اين تعداد فيلم را دارد يا نه مي گويد: «مطمئناً مي توان اين تعداد فيلم را سالانه توليد كرد، اما مطمئناً توليد اين تعداد فيلم نياز به شرايط خاصي دارد. اگر اين شرايط فراهم شود ساخت 120 فيلم در سال كار چندان سختي به نظر نمي آيد. البته جدا از چنين مسأله اي، براي اينكه سينماي ايران در سطح جهاني حرفي براي گفتن داشته باشد و سرمايه گذاري هاي خارجي سراغ اين سينما بيايند مطمئناً نياز به افزايش سالانه توليد فيلم داريم.»
تقي پور در مورد شرايطي كه لازم است تا سينماي ايران قابليت توليد سالانه 120 فيلم را داشته باشد، مي گويد: «اولين مسأله اي كه در اين مورد مطرح مي شود، ارتقاي سطح كيفي سالن هاي سينماست. علاوه بر اينكه لازم است تا تعداد سالن هاي سينما زياد شود بايد سطح كيفي اين سالن ها هم بالا رود. بايد سالن ها به گونه اي باشند كه مخاطب مايل باشد، عصر يك روز تعطيل را در اين سالن ها بگذراند.»
تغيير آرايش درآمد فيلم هاي سينمايي شرط ديگري است كه به نظر تقي پور بايد وجود داشته باشد تا سينماي ايران بتواند سالانه 120 فيلم توليد كند. او در اين مورد مي گويد: «10 سال پيش اگر فيلمي توليد مي شد پس از نمايش در تهران در شهرستان ها دو برابر مقداري كه در تهران فروخته بود مي فروخت اما در همان موقع هم فيلم ها در شبكه نمايش خانگي سود چنداني را به دست نمي آوردند. در حال حاضر هم فيلم هايي كه وارد شبكه نمايش خانگي مي شوند به هيچ عنوان به صورت صحيح فروش نمي روند; يعني از طريق همان پخش كننده ها تكثير مي شوند و به فروش مي رسند. اگر اين بخش از سينماي ما هم ترميم شود كمك زيادي به افزايش ميزان توليد مي كند; يعني در واقع اين مسأله و اينكه فيلم ها مسير صحيحي را در زمان اكران و پس از آن در شبكه نمايش خانگي طي كنند از شرط هاي اساسي براي افزايش سالانه توليد فيلم در سينماي ايران است.» تجهيز بخش فني سينما از ديگر شروطي است كه تقي پور به آن اشاره مي كند: «بخش فني سينما ما نياز به تجهيز دارد. بايد بيمه كردن محصولات در سينما رواج پيدا كند و ابته ضريب اشغال سالن هاي سينما بالا رود. علاوه بر اينها بايد دولت قبول كند كه يارانه اي را به فيلمسازان بپردازد.» تقي پور معتقد است اگر دولت زير ساخت هاي سينما را ترميم كند سينماي ما هم قابليت توليد زياد در يك سال را دارا مي شود.

سيروس تسليمي: در سطح كلان اقتصادي اين رقم بالا نيست

سيروس تسليمي يكي ديگر از تهيه كنندگان و پخش كنندگان بخش خصوصي سينماي ايران در اين زمينه معتقد است: «طبيعي است كه سالن هاي سينماي ما، گنجايش نمايش 120 فيلم را ندارند. قانون ابتدايي عرض و تقاضا به ما مي گويد چنين حجم فيلمي قابليت نمايش ندارد. اگر هم اين فيلم ها توليد شوند، تعداد زيادي از آنها نمي توانند اكران شود يا خيلي زود از پرده برداشته مي شوند.»
تسليمي ادامه مي دهد: «اين عهدف در سينماي كشور به نفع مردم است; هر چقدر تعداد فيلم هاي مناسب هم بيشتر مي شود، اما شكست اقتصادي خيلي از تهيه كننده ها را هم از پا در مي آورد. مگر اينكه پشتيباني دولت از اين عمل به طرق مختلف انجام شود.»
تسليمي طرق پشتيباني دولت را اين گونه بر مي شمارد: «بايد سالن هاي سينما زياد شود، رايت فرهنگي فيلم ها خريداري شود و تلويزيون پا پيش بگذارد و فيلم هاي خوبي را كه امكان اكران ندارند، خريداري كند.»
او در تشريح دلايل اين خواسته معاونت و دولت نيز مي گويد: «نسبت به سرمايه گذاري هاي ميلياردي مبلغ توليد اين تعداد فيلم در سطح كلان اقتصادي رقم بالايي نيست. فكر مي كنم با توجه به اينكه حيدريان و رضاداد بر مسأله سينما اشراف دارند به دنبال اين مسأله هم هستند كه سقف توليد را بال ببرند.»
مشكل تداركات مسأله ديگري است كه تسليمي به آن اشاره مي كند و مي گويد: «تعداد محدود دوربيني كه در سينماي ايران وجود دارد كفاف ساخت اين تعداد فيلم را نمي دهد. براي افزايش اين ميزان توليد نياز به افزايش تعداد وسايلي داريم كه در فيلمسازي به آنها نياز است. اگر اين مسأله فراهم نشود به جاي اينكه فيلمسازها نگران فيلمسازي باشند بايد براي بقا نزاع كنند.»