نگاهي كوتاه/1

روايت سوم رسول صدرعاملي ناتمام ماند

«ديشب باباتو ديدم آيدا» كاري متفاوت و به دور از دوگانه قبلي است.

     فيلم جديد «رسول صدرعاملي» كه با نام متفاوت «ديشب باباتو ديدم آيدا» در سومين روز جشنواره فيلم فجر در سينماي رسانه ها روي پرده رفت، با واكنش هاي متفاوتي روبرو شد. عده اي از نويسندگان و منتقدان سينمايي به همراه خبرنگاران پس از اتمام فيلم با نگاه هاي معناداري از يكديگر، پرسش هاي فراواني در مورد نما به نماي فيلم كردند. تعدادي معتقدند كه فيلم «ديشب باباتو ديدم آيدا»، بيان تازه اي  با خود نداشت و فارغ از روايت دو فيلم قبلي صدرعاملي (دختري با كفش هاي كتاني و من ترانه پانزده سال دارم) كه به موضوع نوجوان اختصاص داشت، بود.
     اين فيلم برخلاف ساخته قبلي فيلمساز «من ترانه پانزده سال دارم» كه طغيانگري و اعتماد به نفس را دستمايه قرار داده بود، تطبيق با شرايط محيطي را در عين ناآرامي در فضايي از شك و سوء ظن به تصوير كشيد. قصه فيلم به رغم جذابيت، تهي از نشانه هاي لازم براي يك اثر بلند بود به نحوي كه 30 دقيقه پاياني فيلم زائد به نظر مي رسيد. نوع رابطه پدر و دختر در فضايي از صميميت به تيرگي مي كشد و «ساناز» كه خود عامل ايجاد اين وضع است، قرباني جدايي والدين مي شود.
     ساناز، هر روز به امتحان دير مي رسد و مجالي براي خواندن ندارد و «آيدا» نيز براي رهايي از برزخ، كمك به او را در گروه، همراهي براي تعقيب پدر عنوان مي كند. ترسيم فضايي وهم آلود به همراه صحنه هاي تعقيب پدر و دختر در خيابان هاي تهران هر چند منطبق با سينماي صدرعاملي است، اما غيرواقعي و مجازه جلوه گر مي شود.
     زن در غبار با موهاي بلوند و دلكوي ماشين، هم ذات پنداري سخت افزاري ميان حيوان (سوسك) و انسان هر چند با موقعيتي مفرح همراه است اما از بار كسالت روايت داستان نمي كاهد. كيك مادر پروين، صندلي محوطه شهرك و نماي ماه و ستاره روي كيك و كيك نيمه تمام، مخاطب را به حال خود رها مي كند.
     آخرين سه گانه اجتماعي صدرعاملي در برگيرنده دو دختر نوجوان است كه بخشي از ذهنيت آنان انديشه هاي نسل جوان انطباق دارد. اين در حالي است كه فرار، طغيان و انطباق مثلث تصويري از آثار فيلمساز با محوريت مسايل نوجوانان به شمار مي رود.

انتهای پیام /