«منافع سينماي ايران وابسته به هيچ جناح و دارو دسته‌اي نيست»

ديدگاه‌هاي داوود‌نژاد در «نگاهي به وضعيت تاريخي سينماي امروز ايران»

عليرضا داوودنژاد كارگردان سينماي ايران در يادداشتي «از وضعيت تاريخي سينماي امروز ايران» سخن گفت.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، اين كارگردان كه به تازگي فيلمبرداري جديدترين ساخته‌ سينمايي‌اش را با نام «تيغ ‌زن» به پايان برده است، ضمن ب?ان اين مطلب گفت:
«گرايش‌هاي گوناگوني در تلاش و جوش و خروش هستند تا بتوانند ابتكار عمل را در حوزه‌هاي تصميم‌گيري و عمل يا در دست نگاه دارند يا به دست بياورند و يا از دستبرد آفات فقر، بيكاري،‌ نفي، طرد، انزواع و نابودي حرفه‌اي درامان بمانند.
    شايد تامل بر اين سه گرايش بتواند توضيحي نسبتا روشنگر نسبت به تفكيك انواع گرايش‌ها و ارزيابي آن‌ها در چشم‌انداز ـ ترسيم نشده ـ سينماي ملي ايجاد كند.
1- گرايشي كه نه سينما را دوست دارد و نه مردم را و نه به چيزي جز حساب‌هاي بانكي اعتقاد دارد.
2- گرايشي كه هم سينما را دوست دارد و هم مردم را و هم دلسوز منافع ملي است.
 3- گرايشي كه نان روزانه‌ خود را از اين حرفه به دست مي‌آورد و اكثريت اهل سينما را نيز شامل مي‌شود و هنوز قادر به اتخاذ روشي فردي و يا منفي براي تضمين حرفه و آينده‌ي خود نشده است.
فضاي كه ميدان عمل، اين انواع گرايش‌ها است، سينمايي است كه اغلب سالن‌ها و ابزار و وسايل و تجهيزات و اعتبارات و تسهيلات و نقدينگي آن در اختيار مقامات باسابقه و نهادهاي كهنه‌ي دولتي است.»
    در ادامه‌ يادداشت داوودنژاد به ايسنا او درباره‌ي وضعيت كنوني سينما مدعي شده است:« آن چه امروز به نظر مي‌رسد تدريجا در حال تكوين است و مي‌رود تا با گرايشي قالب بر فضاي سينماي كشور تبديل شود، ساختاري است كه در آن بخش خصوصي عنوان ظاهري دارد و آن چه در واقعيت عمل مي‌كند، برايند منافع جناح‌هاي قدرت است كه در هر حال پول را به عنوان اصلي‌ترين معيار ارزش‌ها به رسميت شناخته‌اند.
    بديهي است، سازماني كه توسط چنين گرايشي بر مناسبات سرمايه‌، توليد، توزيع و نمايش تحميل مي‌شود، بيش از آن كه متكي به ذوق، مهارت، تخصص، خلاقيت و دانايي سينمايي باشد، وابسته به منافع اشخاصي معين و دار و دسته‌هاي ويژه است كه در تحليل نهايي، برخوردار از استعداد چرخش به سوي واردات هستند و خريد و فروش با فيلم‌هاي ساخته شده خارجي را، آسان‌تر و شيرين‌تر از توليد، ‌توزيع نمونه‌ي داخلي آن مي‌يابند.
    اين گرايش يك بار ديگر نيز در زمان طاغوت ـ با كيفيتي متفاوت ـ زمينه ساز غلبه‌ي واردات بر توليد داخلي و فروپاشي نظام سينماي كشور در مقابل تهاجم گسترده فيلم خارجي شد.
آيا آن‌ها كه از توليد فيلم، حرفه‌ي مشقت‌بار ساخته‌اند، از ابتدا آب به همين آسياب مي‌ريختند؟!
بعضي اصرار دارند نزد مراجع قدرت سينما را جاي مرموز و خطرناك وانمود كنند تا بتوانند هم‌چنان لگام منافع خود را بر مركز اين تيشه‌ي اصيل و حرفه‌ كار ساز استوار نگاه دارند.»
اين كارگردان سينما در پايان اين مطلب اضافه كرده است:« اما آن‌ها كه سينما را مي‌شناسند، مي‌دانند كه منافع سينماي ايران دست‌اندركاران متخصص خوش قريحه و خلاق آن وابسته به هيچ جناح و دارو دسته‌اي نيست و‌ آن چه مي‌تواند تامين كننده امنيت، استقلال و آزادي سينماي ايران باشد، دقيقا همان چيزي است كه با تامين منافع عمومي ملت سروكار دارد.
آن‌ها كه كوشيده‌اند و مي‌كوشند، هم‌چنان درحد فاصله سينما و ديگران قرار داشته باشند و با پاشاندن خاك مرده، بر فضاي فعاليت‌هاي صنفي، همه‌ي مجاري سياسي،‌اداري، صنفي و مالي سينما را در قبضه‌ي اختيار خود بگيرند، بدانند كه در پيش حسن نيت خود را نسبت به آينده ايران و سربلندي اين ملت به زير سوال برده‌اند.»
انتهای پیام /