سفر دروني سه شخصيت

نگاهي كوتاه به "از دوردست" رامين محسني

رامين محسني كارگرداني است كه عمده فعاليت خود را بر كارگرداني و توليد برنامه "سينماي ايران" در شبكه يك سيما متمركز كرده است. برنامه‌اي كه به نقد و بررسي فيلم‌هاي اكران‌شده و ... مي‌پردازد. او در اولين تجربه فيلم بلند خود "از دوردست"، سراغ مضمومي دروني و ذهني رفته است.

    به گزارش سايت سينمايي سوره ، "از دوردست" با ساختاري اپيزوديك به تحليل دنياي دروني انسان معاصر مي پردازد. انساني با دلمشغولي هاي خاص كه در دنياي روزمره ما چندان ملموس نيست. دغدغه هايي نامعمول كه فيلمساز سعي مي كند با قرار دادن مولفه هاي مفهومي، روايي و حتي حضور بازيگران مشترك به نوعي آن را تبديل به دغدغه انسان هاي معاصر با شخصيت پردازي و خاستگاههاي مختلف كند.
    فيلم در اپيزود اول جواني دانشجو (كورش تهامي) را محور قصه قرار مي دهد كه علاوه بر بحران روحي، مشكلات مالي و ... در حال نگارش كتابي تاريخي است. درهم آميختگي فضاي ساخته شده در كتاب و زندگي روزمره جوان شرايطي فراهم مي كند كه او خود را در زمان گذشته و كنار قهرمان قصه اش ببيند. قهرماني (جمشيد هاشم پور) كه همانند خود او كه در اجبار فروش كتاب هايش قرار گرفته، ولي همچنان ترديد دارد، خود را به آب و آتش مي زند تا كتاب هايش را از آتش سوزي كتابخانه نجات دهد.
    در اپيزود دوم مردي جوان (كورش تهامي) محور قصه قرار مي گيرد كه رئيس يك شركت است، ولي از روزمرگي دچار نوعي بطالت است. چنين شرايطي است كه او را به دنبال كردن زني كه در نمايشگاه نقاشي ديده و تابلويي خاص ترغيب مي كند، بدون آنكه انگيزه اي تعريف شده داشته باشد . نهايتاً او به كارگاه نقاشي دوره گرد (جمشيد هاشم پور) راه پيدا مي كند كه از شناخته شدن فرار مي كند. اپيزود سوم هم به رابطه پدر (جمشيد هاشم پور) و پسر (كورش تهامي) مي انجامد كه نزديكي پدر به مرگ، آنها را به هم نزديك مي كند.
    در روايت اين سه اپيزود همانطور كه اشاره شد روايت ذهني نويسنده كتاب از گذشته تاريخ هم به تصوير درمي آيد و نهايتاً چهار روايت مختلف قصه را پيش مي برند. از آنجا كه نخ تسبيح در روايت هاي اپيزوديك موجب تمركز قصه بر تم اصلي مي شود، مولفه هايي كه كاركرد پيوند خطوط قصه را انجام دهند مي توانند موجب تمركز يا پراكندگي كليت فيلم شوند.
    فيلمساز با انتخاب بازيگران مشتركي كه در هر چهار خط قصه حضور مي يابند، تلاشي تصويري در اين جهت انجام داده، اما چون مرزبندي براي اپيزودها وجود ندارد، اين حضور مشترك كه با تغيير عمده در گريم و پوشش بازيگران به خصوص كورش تهامي همراه نيست، اغتشاش ايجاد مي كند. به علاوه نوع گويش و لحن بازيگران كه در لحظاتي روزمره و عاميانه و لحظاتي ادبي است، يكدستي كار را به هم مي ريزد. مثلاً ديالوگ هاي صاحبخانه در اپيزود اول در تقابل با حرف زدن جوان دانشجو، به نوعي دوگانگي منجر مي شود.
    وقتي به مفاهيم مطرح شده اي مي رسيم كه قرار است آن نخ تسبيح زيرساختي فيلم را بسازند، باز هم مرتبط كردن اين دغدغه هاي پراكنده روحي كه احتمالاً منجر به سير معنوي شخصيت مي شوند و در امتداد هم قرار دادن آنها به نظر مشكل مي آيد. سير دروني كه فيلمساز قصد دارد آن را در تقابل با مناسبات جامعه معاصر قرار دهد، ولي در واقع نه مسائل و بحران هاي آنها مي تواند از يك جنس تعبير شود و نه سير معنوي كه فيلمساز اصرار دارد قهرمانانش را در جريان آن قرار دهد، تصويري ملموس و باورپذير دارد.
انتهای پیام /