درباره فيلم «اينجا چراغي روشن است»

هدف اصلي تأمين نشد

فيلم «اينجا چراغي روشن است» پس از گذشت چهار سال از توليد آن امسال بر روي پرده سينماهاي كشور به اكران عمومي درآمد.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، نام رضا ميركريمي، اين روزها براي سينما و مردم نامي آشناست، كارگرداني كه با فيلم سينمايي زير نور ماه به اوج رسيد و سعي كرد اين شأن را حفظ كند و با ساخت فيلم خيلي دور، خيلي نزديك نيز آن را حفظ كرد. او با پختگي خاص به بيان مسائلي مي پردازد كه شايد از ديد گيشه پسنديده نباشد؛‌ اما با نگاه سينماي فاخر ايران در قالب آثار ماندگار جاي مي گيرد. اين روزها از او 2 اثر سينمايي در حال اكران است؛ نخست كودك و سرباز و دومي اينجا چراغي روشن است كه در اين نوشتار به دومي پرداخته خواهد شد؛‌ البته اين نقد هيچ گاه از توانايي ها و ارزش هاي ميركريمي نخواهد كاست.
    اينجا چراغي روشن است، حكايتي متفاوت از نگاه ها و عقايد آدم ها به يك موضوع واحد دارد. داستان از متولي امامزاده اي سخن مي گويد كه از نيامدن زاير گله مند است؛ امامزاده اي كه غريب و مهجور است و در كنار آن، قصر معدني دردل كوه و كار كارگران و مشقتهاي آنان و تنهايي و ناچاري آنان با زباني ساده روايت مي شود. فيلم از مهندساني مي گويد كه با انفجارهاي مهيب از دل سنگ درآمدي كسب مي كنند و در كنار معدن و كارگران و مهندسان، روايت روح يك كارگر تازه فوت شده نيز مطرح مي شود.
    در «اينجا چراغي روشن است» قصه هاي متفاوت و گوناگون مطرح مي شود؛ قصه هايي كه شايد هر يك توانايي داشتند تبديل به فيلمي فاخر شوند؛ ولي جمع شدن آنها دريك فيلم نتوانسته است هدف اصلي را تأمين كند.
    ظرافت و تيزبيني در سراسر اين فيلم به چشم نمي خورد و تصور مي رود هدف كارگردان چيز ديگري بوده؛‌ اما مقصود ديگري پديدار شده است. از ساخته هاي قبلي ميركريمي برمي آمد كه هر نماد حكم تعريفي خاص و مطلق داشته باشد. اين نمادها با تصويربرداري هاي ويژه يا ديالوگ هاي خاص و برخي حركات شخصيت ها هم تعريف و هم به تماشاچي القا مي شد. در اينجا چراغي روشن است هم تا حدودي چنين شده و هر كدام از عناصر خاص نمادين جهت دامن زدن به تعريفي منطقي، مطرح شده اند؛‌ ولي نتوانسته اند مفهوم را رسا بيان كنند يا از تعاريف و مفاهيم هدف، به شدت دور شده اند كه اين مسأله به كار ميركريمي ضربه زده است. نكته ديگر كه جا دارد به آن دقت شود، شخصيت هاي درگير در اين فيلم و بازي آنان است. اصولاً اين سوال مطرح است كه هدف اصلي از معرفي شخصيتي با حركاتي كاملاً عجيب به عنوان قهرمان يا شخصيت اول اين فيلم چه بوده است؛ شخصيتي كه مي شد عادي تر آن را معرفي كرد و صدالبته تأثيرگذاري بيشتري بر تماشاچي داشته باشد. اگر هم ضرورت حضور چنين نقشي را بپذيريم بايد كمي درباره نحوه اجراي آن بحث كنيم كه بازي حبيب رضايي و بروز چنين حركاتي از او كاملاً تصنعي و دور از واقعيت جلوه مي كند. حركات دست و پا و چهره و تقلاي بازيگر براي رسيدن به هدف اصلي داستان، قصه را از روند عادي خود جدا كرده و تكرار چنين حركاتي براي مخاطب آزاردهنده و خسته كننده به نظر مي رسد.
    به هر حال «اينجا چراغي روشن است» نتوانسته است هدف اصلي كارگردان را به مخاطب انتقال دهد، ولي جزو آثاري است كه جاي تأمل و دقت بيشتر دارد. اين اثر در نگاه كلي شايد نقص هايي داشته باشد؛ اما باز در قالب سينمايي نتوانسته است اثري متفاوت باشد؛ اثري كه با پردازش بيشتر جاي هيچ صحبت و نقدي باقي نمي گذارد.
انتهای پیام /