نمايي از فيلم "چند كيلو خرما براي مراسم تدفين"

اين فيلم در بيست و چهارمين جشنواره بين المللي فيلم فجر نامزد دريافت جايزه برگزيده بخش مسابقه فيلم هاي اول و دوم شد.

    سالور با اشاره به اين موضوع  در گفتگويي اظهار داشت: "در جشنواره‌اي كه يك سيمرغ به آثار بخش هنر و تجربه اختصاص داده مي شود، بايد در هيئت انتخاب آن يك كارگردان از جنس اين سينما وجود داشته باشد. كارگرداني كه حداقل منسوب به سينماي بدنه نباشد. براي من اين سئوال مطرح است كه فيلم ها براي اكران انتخاب مي شوند يا حضور جشنواره اي را تجربه مي كنند؟ در همه جاي دنيا كه جشنواره برگزار مي‌شود هدف اصلي حمايت از سينماي مستقل است."
    وي تاكيد كرده بود: "فيلم "چند كيلو خرما براي مراسم تدفين" در 4 روز اول جشنواره 14 بار به نمايش درآمد، ولي براي اهالي سينما و مطبوعات درست بعد از مراسم اختتاميه نمايش داده شد و نيم ساعت قبل از نمايش، جاي آن با فيلم "شبانه" عوض شد. بسياري از اين تغيير اطلاع پيدا نكردند. مهمترين پخش فيلم در جشنواره در سينماي ويژه رسانه هاي گروهي و منتقدين انجام مي شود كه به راحتي اين نمايش را خراب كردند."
    سالور سال 85 حضور در جشنواره هاي خارجي را هم تجربه كرد. فيلم وي در نخستين حضور خارج از كشور مرداد امسال جايزه ويژه هيئت داوران بخش سينماگران عصر حاضر (يوزپلنگ طلايي) پنجاه و نهمين دوره جشنواره لوكارنو سوئيس را به دست آورد. فيلمساز همان زمان در پاسخ به مطالبي درباره سياهنمايي "چند كيلو خرما ..." گفت: "من در ايران زندگي مي كنم و معتقدم بايد مشكلات خودمان را بين خودمان حل كنيم و از طرح آن در خارج كشور بپرهيزيم. از سوي ديگر، بايد ياد بگيريم از موفقيت يكديگر خوشحال شويم و براي بزرگ نشان دادن خودمان سعي نكنيم بي ربط به يك فيلم حمله كنيم. وقت بردن جايزه هم اعلام كردم سينماي مستقل ايران و تماميت سينما به حق خودش با بردن اين جايزه رسيد."
    "چند كيلو خرما براي مراسم تدفين" شهريورماه در جشن خانه سينما شركت كرد و نامزد دريافت جايزه بهترين كارگرداني شد. يك ماه بعد در بخش اصلي جشنواره پوسان پذيرفته شد. آذر امسال اين اثر سينمايي در بخش مسابقه بين الملل بيست و هشتمين جشنواره سه قاره نانت در كشور فرانسه موفق به كسب بالن طلايي و جايزه مردم شهر نانت شد. اين فيلم براي نخستين بار طي بيست و هشت دوره برپايي جشنواره موفق شده همزمان هر دو جايزه را به خود اختصاص دهد.
    حال اين پرسش به ذهن مي رسد كه چگونه يك فيلم در خارج كشور تا اين اندازه با استقبال رو به رو مي شود و در داخل حتي اكران هم نمي شود. مسئله اين است كه حتي اگر فيلمي قصد سياهنمايي صرف داشته باشد بدون داشتن داستان و ساختار تصويري مناسب توان رقابت با ديگر فيلم ها را نخواهد داشت. مهمتر اينكه، چطور تماشاي يك فيلم ايراني براي مخاطبان داخلي مطلوب نيست، اما مخاطبان خارجي حتي در سطح اندك اين اجازه و امكان را به دست مي آورند؟
انتهای پیام /