مسعود رايگان:
امروز در دنياي بازيگري اغراق جايي ندارد
امروز در دنياي بازيگري ديگر اغراق جايي ندارد، به همين خاطر در «پاپيتال» از بازي اغراق‌آميز در نقش يک بيمار رواني دوري کردم.
به گزارش سايت سينمايي سوره، مسعود رايگان بازيگر، در مورد حضور در نقشي متفاوت در اين فيلم گفت: بعد از "خيلي دور، خيلي نزديک" به نظرم رسيد نبايد در يک قالب کليشه شوم. خطرناکترين اتفاقي که براي يک بازيگر رخ مي دهد، کليشه شدن در نقش هاي مشابه است. به همين دليل و براي تجربه نقش هاي متفاوت بازي در فيلم "کافه ستاره" ساخته سامان مقدم را پذيرفتم. اصلاً ملاکي براي کوتاهي يا بلندي نقش ندارم؛ بلکه ويژگي نقش مهم است و کاري که به عنوان بازيگر در روند فيلم و نزديک شدن به کاراکتر انجام مي دهم. وي تاکيد کرد: با توجه به اعتقادم براي حضور در نقش هاي بسيار متفاوت در فيلم هاي "سنتوري"، "خون بازي"، "مخمصه" و "پاپيتال" ظاهر شدم. آشنايي من با شليله به 35 سال قبل برمي گردد، به همين خاطر اين نقش را پذيرفتم. در فيلم کوتاه "صعود" هم به عنوان فيلمبردار و بازيگر حضور داشتم. با توجه به فيلمنامه درست و خوب فيلم، به نظرم انتخابم درست بوده است. رايگان در پاسخ به اين سئوال که بازي در نقش انسان هاي روانپريش به نوعي حرکت بر لبه تيغ است و اينکه براي حضور موثر در نقش آدم هايي با مشکل رواني چه تمهيداتي لازم است، گفت: طراحي شخصيت يکي از وظايف بازيگر است. اگر يک نقش حساس باشد و به حرکت بر لبه تيغ شباهت داشته باشد، بايد تعادل را حفظ کرد. اصلاً اعتقاد ندارم يک روانپريش لزوماً بايد دچار حرکات غيرارادي دست و پا باشد يا کارهاي عجيب و غريب انجام دهد. او ادامه داد: در سينما بحث زيبايي شناسي وجود دارد. زماني که نقش يک روانپريش را بازي مي کنيم، قرار نيست به طور کامل خودمان را در نقش غرق کنيم، نظير اتفاقي که براي خانم سوزان هيوارد افتاد و بعد از بازي در فيلم "مي خواهم زنده بمانم" مدت ها دچار مشکلات روحي و رواني بود، براي اينکه واقعاً خودش را در نقش غرق کرده بود. رايگان در مورد به کارگيري ته لهجه کرمانشاهي در نقش خليل سروري در "پاپيتال" گفت: اين مسئله در فيلمنامه وجود نداشت و شليله نگران بود با توجه به نوع صداي من که به اصطلاح تاريک و خفه است، اين لحن در شخصيت پردازي تاثير بگذارد. فکر کردم با استفاده از لهجه اين لحن شکسته شود، به همين دليل از آن براي طراحي شخصيت استفاده کردم.انتهای پیام /
