كارشناسان از بيست و پنجمين دوره جشنواره فيلم فجر مي گويند

سياست زدگي جديد سينما

همه ساله پس از پايان يافتن جشنواره فيلم فجر، بازار نقد فيلم‌هاي به نمايش درآمده در مطبوعات و رسانه‌ها رونق مي‌گيرد و صاحب‌نظران چشم‌انداز يك سال پيش روي سينماي ايران را به بوته نقد مي‌كشند.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، پايان جشنواره بيست و پنجم آغاز سينماي 86 است. منتقدان سينما درباره كيفيت بيست و پنجمين دوره جشنواره فيلم فجر مي گويند:

دوگانگي ميان ايده‌آل‌هاي رهبري و اقدامات دولت
    محمود گبرلو با بيان اين كه جشنواره امسال سياست واضح و روشني را بيان نمي‌كرد گفت: حدود يك سال است كه سياست‌هاي سينمايي ما تغيير كرده و البته اين حركت فرهنگي در پروسه يك ساله پاسخگو نيست بلكه زمان زيادي را مي‌طلبد.
    اما نكته مهم جشنواره امسال حضور شگفتي‌آور، آثار ارزشمند كارگردان‌هاي جوان بود. مسلماً آينده در دست جوان‌هاست كه وارد عرصه حرفه‌اي شده‌اند و مسئولان بايد دقت و سرمايه‌گذاري بيشتري براي شكوفايي خلاقيت آنها داشته باشند.
    فيلم‌هاي حوزه دفاع مقدس نيز امسال حضور پررنگي داشتند. البته درا ين حوزه تنوع مضموني وجود داشت كه گاهي مثبت و گاهي منفي بود. اما آيا فيلمساز تازه كاري توانايي ساخت فيلم در حوزه دفاع مقدس را دارد.
    در اين حوزه «اتوبوس شب» فيلمي در خور توجه بود اما در مقابل يك كار از فيلمسازي جوان به نمايش درآمد كه دور از استانداردهاي فيلمسازي بود. سينما با تكنيك و محتوا در همه جا شناخته شده است نه با لودگي و با هدف صرف جذب مخاطب.
    گبرلو معتقد است مخاطب در سينما نبايد تا حد نازل‌شدن سطح سينما اهميت پيدا كند و مي‌گويد: مسئولان بايد جلوي اين حركت‌ها را بگيرند.
    اين منتقد در يك جمع‌بندي سينماي ايران را با توجه به سياست‌هاي دولت و وزير فرهنگ و ارشاد، از ايده‌آل‌ها دور دانسته و مي‌گويد: اين سينما هنوز جاي كار دارد، با توجه به فرمايشات مقام معظم رهبري كه فرمودند توسعه كشور به دست سينماگران است، دولت هنوز اقدام مثبتي براي سينماي ايران انجام نداده است. متأسفانه دوگانگي عجيبي بين سياست‌هاي دولت و فرمايشات رهبري وجود دارد كه البته رمز موفقيت سينماي ما در از بين رفتن اين دوگانگي است.

افت كيفي فيلم‌ها
    جواد طوسي نيز كه امسال در كسوت داور در جشنواره بيست و پنجم حضور داشت معتقد است در اين دوره فيلم‌ها به لحاظ كيفي افت فاحشي در مقايسه با دوره‌هاي قبل نداشته‌اند و مي‌گويد: در مجموع تعدادي از فيلم خوب و غافلگير كننده بودند اما در مقابل فيلم‌هاي متوسط و ضعيف بيشتر بود. ويژگي بارز اين جشنواره تنوع مضموني آن بود.
    متأسفانه در اين 25 سال، اين دور تسلسل ادامه يافته است. امسال با يك نگاه كنترل شده، سينماي جسوري كه هنرمند در آن ميدان عمل وسيع براي خلاقيت داشته باشد، كمتر به چشم خورد.
    در حوزه اجتماعي، جشنواره اين دوره فقير بود و فيلم شاخص آن «خون‌بازي» بود و ديگر فيلم خوب اين ژانر يعني «سنتوري» در حد و اندازه‌هاي كارگردانش نبود. اين حوزه كه يكي از نمونه‌هاي شاخص جذب مخاطب است متأسفانه محدود به همين دو فيلم بود و اين روش محتاطانه نمي‌تواند به نفع سينماي ايران باشد.
    اگر هنرمندان ما بدون واهمه از خطوط قرمز فيلم بسازند، ساحت هنري خود را به درستي در فيلم و حتي مخاطب‌شناسي مناسب پيدا مي‌كنند ولي تداوم نگاه محافظه‌كارانه باعث مرگ خلاقيت‌ها مي‌شود.
    طوسي نيز معتقد است نظارت دل‌سوزانه دولت در سينما مي‌تواند باعث رشد اين هنر شود.
    اين منتقد مي‌گويد: در كنار نظارت دولت، حوزه‌هاي تصميم‌گيرنده نيز بايد با سعه صدر بيشتري به هنرمند اعتماد كنند.متأسفانه هنوز در چرخه سياست‌ها و ارتباط هنرمند و فيلمساز تعريف سينماي پرمخاطب نامشخص است.
    آيا نبايد خط توليد منطقي براي سينماي قصه‌پرداز وجود داشته باشد. متأسفانه بعد از گذشت 25 سال، بعضي كارگردان‌هاي با سابقه هنوز در حال آزمون و خطا هستند، هنوز تعريف مناسبي از سينماي ملي وجود ندارد و... مشكلاتي از اين دست بسيار است.

نوازش بوي رانت و سفارش در سينما
    رضا درستكار، در ارزيابي كيفيت جشنواره، آن را به سه بخش تقسيم كرده و مي‌گويد: اول بحث نفس جشنواره پيش مي‌آيد كه آن را دوست داريم و حضورش واجب است. در بخش دوم بحث اجرا پيش مي‌آيد كه متأسفانه از همان زمان شكل‌گيري‌ هيأت انتخاب با مشكلات زيادي همراه بود و از نظر اجرا مسئولان و مديران جشنواره به رغم زحمات زيادي كه متحمل شدند باز هم جشنواره به شكل بسيار نامناسبي مخصوصاً در سينماي مطبوعات برگزار شد.ا
    ما در بخش بررسي محتواي فيلم‌ها، اگر بگوييم اين دوره محصول مديريت جديد سينماست، در يك جمله مي‌توان گفت بوي رانت و وام كاملاً به مشام مي‌رسد. فيلم‌ها پر از اسپانسرهاي مختلف بود كه از اصل و جوهر تهي شده بودند و كاملاً سفارش‌‌پذير عمل مي‌كردند در فضايي كه اسمش سينما نبود.
    اين منتقد در مورد فيلم‌هاي بخش معناگرا مي‌گويد: در اين حوزه فيلم‌ها به بدترين شكل ممكن بودند و انگار تنها با اعتقادات تماشاگر بازي مي‌كردند. برخي از فيلم‌ها حتي قابليت بحث نداشتند آنهايي كه با هدف ترساندن مخاطب، او را به خنده وامي‌داشتند.
    در بخش دفاع مقدس، مي‌توان در مورد نداشته‌هاي فيلم‌ها به جاي داشته‌هايشان صحبت كرد. فيلم‌هايي كه بعضاً نمونه‌هاي دم‌دستي از فيلم‌هاي ارزشمند ساخته شده در اين حوزه در يك دهه قبل بودند.
انتهای پیام /