هياهوي سيمرغ طلبان در جشنواره 25

بيست و پنجمين جشنواره بين المللي فيلم فجر برگزار شد و گذشت. برگي در دفتر خاطرات دوست داران سينما افزود ـ داوران بهترين هاي سينما را برگزيدند. مسئولان به برگزيدگان جايزه دادند.

    برندگان شاد و شنگول به خانه رفتند. عده اي هم دمق و دلخور غر زدند كه جشنواره، حق ما را خورد. اين اتفاق كمابيش هر سال مي افتد اما امسال تعداد معترض ها و نحوه اعتراض ها با گذشته فرق داشت. بوي باروت مي داد.
    جشنواره فجر، بيست و پنج سال پيش اگر نهال كوچكي بود، حالا بايد به درخت تناوري بدل شده باشد. سينماي ايران نيز مثل بيست و پنج سال پيش نيست كه سالي به زحمت چند فيلم توليد كند. هر سال سينماگران بي شمار در ژانرها و شيوه هاي گوناگون فيلم مي سازند و همه چشم اميد به جشنواره دارند. چون جشنواره هاي جورواجور سينمايي كه طي سال برگزار مي شوند هيچ يك اعتبار جشنواره فجر را ندارند. از قرار معلوم سيمرغ بلورين چيز ديگريست. همه سيمرغ مي خواهند. عده اي براي به دست آوردنش سر و دست مي شكنند، جاروجنجال راه مي اندازند، حتي بدشان نمي آيد بساط جشنواره را بر هم بزنند تا حرف خود را به كرسي بنشانند. خب، اگر اوضاع بر همين منوال پيش برود، كار بيخ پيدا خواهد كرد. بعيد نيست، سوداي سيمرغ بلورين، جشنواره را كانون كشمكش سيمرغ طلبان كند و بخش مسابقه سينماي ايران به بخش «مشاجره» و «منازعه» بدل شود. اگر برنامه ريزان و سياست گذاران جشنواره از حالا به فكر حل و فصل مشكلات موجود نباشند، ديگر بايد فاتحه جشنواره را خواند. حيف است جشنواره، نداشته باشيم.
    جشنواره بين المللي فيلم فجر در شرايط موجود پاسخ روند رو به رشد سينماي ايران نيست. تغيير در ساختار جشنواره ضروري به نظر مي رسد. مي توان بخش مسابقه سينماي ايران را بيشتر گسترش داد. مثلاً به چند شاخه تقسيم كرد و براي هر گرايش سينمايي مسابقه جداگانه اي ترتيب داد تا داوران ناچار نباشند، يك فيلمنامه عامه پسند حرفه اي و خوش ساخت را با اثري تجربي و نخبه گرايانه در يك ترازو بسنجند. گاهي فيلمهاي بخش مسابقه از نظر ساخت و پرداخت و شيوه و ژانر و مضمون و روايت هيچ سنخيتي با هم ندارند و مقايسه شان قياس مع الفارق است. بنابراين داوري درباره چنين فيلمهايي آسان نخواهد بود.
    هر ساله تعداد قابل توجهي فيلم به قصد جذب مخاطب عام و رونق گيشه ساخته مي شود. نقش اين جريان در گرمي بازار سينما انكارناپذير است،‌ اما جايگاه اين فيلمها در جشنواره كجاست؟ مي توان براي چنين گرايشي، جداگانه بخش مسابقه در نظر گرفت. بهترين شان را براساس معيارهاي سينماي حرفه اي (نه فقط رأي تماشاگران) معرفي كرد تا هم سر و ساماني به روند آشفته سينماي عامه پسند داده شود، هم با مشخص كردن الگوي برتر، كيفيت سينماي حرفه اي را بهبود بخشند.
    باري، بي اعتنايي به دلخوري ها و اعتراض ها پيامد ناخوش آيندي به بار خواهد آورد. كمترين نتيجه اش دل زدگي سينماگران از جشنواره فجر است كه اگر اتفاق بيفتد اين معتبرترين و ديرپاترين رويداد سينماي ايران مهجور خواهد ماند.
انتهای پیام /