جادوي سينما

گفتگوي تورناتوره در مورد فيلم سينما پاراديزو

تورناتوره به مناسبت عرضه اين دي‌وي‌دي گفت‌وگوي تازه‌اي با ماهنامه‌ امپاير داشته كه خواندني است.

فيلم سينما پاراديزو از جمله آثار كلاسيك سينماي جهان محسوب مي شود كه در سال 1989 موفق شد جايزه اسكار بهترين فيلم خارجي و جايزه ويژه هيأت داوران را از جشنواره كن دريافت كند.
اين فيلم ايتاليايي ساخته جوزپه تورناتوره كارگردان ايتاليايي است كه در زمان اكران در دو نسخه متفاوت اروپايي و آمريكايي به نمايش درآمد، اما اخيراً دي‌وي‌دي تازه‌اي از فيلم به بازار عرضه شده كه در آن نسخه‌ آمريكايي و نسخه تدويني كارگردان در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته و علاوه بر آن دو فيلم مستند درباره فيلم نيز به اين مجموعه اضافه شده است.

موفقيت كم‌نظير سينما پاراديزو بيش از هر چيز مرهون ايده اصلي فيلم است. اين ايده چگونه به ذهن شما رسيد؟
من براي سالها اين ايده را در ذهنم مي‌پروراندم و دوست داشتم قصه‌اي در مورد شهر كوچكي در دهه 1940 و 1950 روايت كنم كه سالن سينما پاتوق اصلي آن محسوب مي‌شد. مي‌خواستم فضاي آن دوره سالن‌هاي سينما را مجدداً‌ خلق كنم؛ فضايي كه در آن مردم با يكديگر اوقات خوشي را مي‌گذراندند و در شادي‌ها، غم‌ها و روياهاي يكديگر شريك بودند. از طرفي دوست داشتم اداي ديني به سينماداران و آپاراتچي‌ها داشته باشم كه در واقع بخشي از سيستم آموزش فرهنگي چندين نسل بودند.

اين فيلم از هنرييشه نوجوان خوبي بهره مي‌برد و البته سينماي ايتاليا سابقه خوبي در اين زمينه دارد. دليل اين قضيه چيست؟
من از اين سابقه اطلاع‌ چنداني ندارم ولي به ياد دارم كه بازي‌هاي خوبي از بچه‌ها در فيلم‌هاي دسيكا، روسليني و ويسكونتي ديده‌ام. آنها استاد به تصوير كشيدن دنياي متفاوت كودكان به روايت جهان از نگاه آنها بودند.

آيا انتخاب بازيگر نقش سالواتوره در اين فيلم مشكل بود؟
ما دشواري‌هاي فراواني براي يافتن او داشتيم و من تيمي را مأمور عكس‌برداري از كودكان 8 تا 11 ساله چند شهر در سيسيل كردم و در نهايت توتو را انتخاب كردم چون در كنار صورت فيل‌گونه فيليپ نوآره مي‌توانست تركيب خوبي باشد.

زماني كه قصد استفاده از يك هنرپيشه نوجوان را داريد، چه مسائلي را در اولويت قرار مي‌دهيد؟
شيوه مشخصي براي كار وجود ندارد. همه چيز به اين مسأله برمي‌گردد كه اين كودك تا چه حد بتواند بازي را از واقعيت تميز دهد و البته تا چه ميزان از والدينش مستقل باشد.

از همكاري با فيليپ نوآره چه خاطره‌اي داريد؟
در يكي از سكانس‌ها براي فيلمبرداري در طول يك جاده تداركات زيادي به‌كار بردم كه باعث تأخير كار و صرف هزينه اضافي شد. زماني كه نوآره به صحنه آمد، به من گفت كه نبايستي در فيلم‌هاي بعدي اين كار را انجام دهم چون بدون اين تداركات هم مي‌توان فيلم‌ها را به‌سادگي به پايان رساند.

سينما پاراديزو اولين همكاري شما با انيوموريكونه بود كه از آن پس آهنگساز ثابت فيلم‌هاي شما بود، خصوصيت كارهاي او چيست؟
زماني كه با انيوموريكونه كار مي‌كنم در مورد تم‌هاي فيلم و كل موسيقي و ساختار آن صحبت مي‌كنيم. البته من از زبان غيرموسيقايي استفاده مي‌كنم و نقشي را كه موسيقي بخش خاصي از فيلم مورد نظرم است، به او منتقل مي‌كنم.
او قادر است توضيحات مرا به زبان موسيقي برگرداند تا حدي كه گاهي اوقات فكر مي‌كنم اگر تسلط كامل بر موسيقي داشتم، شايد رابطه حرفه‌اي ما تا اين حد خوب نبود.

شما در اكثر فيلم‌هايتان تلاش كرديد تا قبح و زشتي جنايات را در سيسيل مطرح كنيد و به نوعي آنها را محكوم كرده باشيد. آيا قصد داريد در آينده هم به اين روند ادامه دهيد؟
تأكيد بر نفوذ مافيا در منطقه سيسيل يك سوژه نخ‌نما در سينماي ايتالياست، ولي من سعي كرده‌ام تا با اشاره به اين قضيه مسائل مثبت ديگري را در مورد اين منطقه مطرح كنم تا جايي كه به هنگام اكران فيلم برخي مرا متهم كردند كه از نقش مافيا در سيسيل عمداً‌ چشم‌پوشي كرده‌ام تا فيلمي رمانتيك ساخته باشم.

شما علاقه‌ خاصي به سيسيل داريد. دوست داريد مردم ساير نقاط جهان از كدام منطقه در سيسيل ديدن كنند؟
من تمام اين منطقه را دوست دارم و به همين خاطر نام بردن يك منطقه خاص برايم مشكل است، اما شايد بتوانم منطقه اتنا و بندر امپدوچي را به توريست‌ها پيشنهاد كنم.
انتهای پیام /