فهيمه رحيم نيا:

كساني بايد براي هنر تصميم بگيرند كه خود هنرمند باشند

فهيمه رحيم نيا متولد 1326 تهران و فارغ التحصيل رشته هنرهاي تجسمي از دانشگاه. D.E.A علوم انساني استراسبورگ فرانسه است. وي فعاليت هنري خود را از سال 1347 در گروه هنر ملي و فعاليت سينمايي خود را از سال 1349 به عنوان بازيگر در فيلم «تجاوز» آغاز كرد. فهيمه رحيم نيا همسر بهزاد فراهاني و مادر شقايق و گلشيفته فراهاني در سريالهاي «بافته هاي رنج»، «عيد آن سال» و مجموعه قصه هاي سيماي شب در قسمت مجسمه هاي گچي ايفاي نقش نموده است. با وي در مورد فعاليت هاي هنري اش گفتگويي انجام داده ايم كه در پي مي آيد.

فعاليت هنري خود را از چه زماني و چگونه شروع كرده ايد؟
• من بازيگري را در سال 1348 با بازي در تئاتر آغاز كردم در آن زمان من 20 ساله بودم. در سال 47 گروه هنر ملي آزمون بازيگري گذاشته بود كه بسيار مشكل بود. من در آن آزمون قبول شدم و پس از قبولي دوره بازيگري و گريم را گذاراندم. پس از آن دوباره امتحان دادم و بعد از قبولي به عضويت گروه هنر ملي به سرپرستي عباس جوانمرد درآمدم.
اولين كار تئاتر من «ناقاردي بود» كه در سال 48 به روي سن رفت. بعد از آن در تئاتر «سلطان مار» به كارگرداني بهرام بيضايي و «تابستان» به كارگرداني كرم رضايي حضور داشتم و در تئاترهاي بسياري به كارگرداني و نويسندگي همسرم «بهزاد فراهاني» بازي كرده ام. بيشتر علاقه من به بازي در تئاتر بود.

شما در كنار تئاتر فعاليت سينمايي هم داريد ولي بسيار كم هستند چرا؟
• بله من در كارنامه خود هفت فيلم سينمايي دارم كه «تجاوز» اولين كار من بود در سال 49 و بعد از آن مسافران (1370)، درخت گلابي (1376)، مهره (1377)، زمانه (1380)، دو فرشته (1381) و آخرين كار من «مصائب دوشيزه» در سال 1385 بود. علت كم كاري من در عرصه سينما فرزندانم بودند. چون آذرخش و گلشيفته كه با اختلاف سني كم به دنيا آمدند بيشتر وقت من را به خود اختصاص دادند. تربيت آنها برايم اولويت داشت و به همين، دليل فاصله گرفتن من با هنر سينما و تئاتر بود. ولي من فعاليت اصلي ام نقاشي است كه در آن زمان مشغول به آن بودم.
مادر بودن مسئوليت سنگيني است و يك مادر با پذيرفتن آن روي بسياري از علايق و كارهاي خود خط مي كشد. مادربودن يك فن است كه احتياج به وقت گذاشتن دارد. من با فرزندانم زندگي كرده ام نه اينكه فقط آنها را بزرگ كنم. با آنها خنديدم، گريه كردم، بازي كردم، فيلم ديدم به نمايشگاه هاي مختلف رفتم و تمام تلاشم را كردم كه پا به پاي آنها راه بيايم و آنها را تنها نگذارم.

شقايق و گلشيفته فراهاني از بازيگران توانا و خوب سينماي كشورمان هستند بخصوص گلشيفته خيلي زود به جايگاه ويژه اي در سينما رسيد و استعداد وافر خود را نمايان كرد شما چقدر نقش خود و پدرشان را در اين موفقيت دخيل مي دانيد؟
• استعداد در ذات انسانهاست ولي محيط را بايد طوري فراهم كرد كه استعدادها شكوفا شود. من و پدرشان آنها را وادار به بازيگري نكرديم آنها خود استعداد اين كار را داشتند و خودشان به بازيگري علاقه نشان دادند و ما فقط به آنها راه درست را نشان داده ايم ولي انتخاب با آنها بوده.

با توجه به اينكه شما خانواده اي هنرمند داريد شرايط هنر بخصوص هنر سينما را در جامعه امروزي چگونه ارزيابي مي كنيد؟
• هنر بازتاب شرايط اجتماعي است و بايد با زماني مطرح شود كه مؤثر باشد وقتي ما نمي توانيم شرايط اجتماعي را بازتاب دهيم باعث مي شود متن و متحواي كار كه اهميتي بسيار دارد، ناديده گرفته شود و اين اولين مشكل براي يك اثر هنري است. در سينماي ما آزادي عمل وجود ندارد حتي در انتخاب بازيگر و چيزي كه از همه مهمتر است گيشه است و به همين دليل سينماي ما به اينجا رسيده است كه هر روز مشكلاتش بيشتر مي شود.
هنر اگر آزاد نباشد به نتيجه نمي رسد و كساني بايد براي هنر تصميم بگيرند كه خود هنرمند باشند. انسانها امروزه بيشتر از هوا به هنر احتياج دارند، براي اينكه روح خود را پالايش دهند و بتوانند در اين جهان پر از تضاد دوام بياورند.
 
انتهای پیام /