محمدرضا رحماني، كارگردان دلخون:

مي خواستم تلنگري به ذهن مخاطب براي پيدا كردن راهكاري مناسب به جاي قصاص بزنم

پيشنهاد هديه اعضاي قاتلين ايده و فكر اصلي فيلم «دلخون» است و من با طرح اين ايده، قصد طرح سؤال براي پيدا كردن راهكاري مناسب براي امر قصاص، با حفظ رعايت تمام جوانب شرعي و قانوني آن، داشتم.

    به گزارش سايت سينمايي سوره، محمدرضا رحماني، كارگردان فيلم سينمايي دلخون، ضمن بيان اين مطلب خاطرنشان كرد: خبرهاي قصاص قاتلين، مرا به فكر وا داشت و در اين ميان به ايده هديه اعضاي قاتلين به بيماران نيازمند به جاي اعدام رسيدم.
    رحماني قصاص نشدن قاتلين را باعث لطمه خوردن زندگي و حيات آدمها دانست و گفت: رعايت نشدن اين مسأله باعث ناقص بودن عدالت مي شود و گرنه هيچ قاضي، راضي به مرگ انساني نيست و هميشه به دنبال راهكاري براي رعايت عدالت هستند و در اينجاست كه ذهن به چالش كشيده مي شود و در جستجوي راهكار برمي آيد.
    رحماني هدف از طرح پيشنهاد هديه اعضاي قاتلين به جاي اعدام آنها را، طرح سؤال در اين زمينه عنوان كرد و گفت: وقتي وارد تحقيقات ميداني شدم؛ دريافتم كه اين موضوع داراي ابعاد مختلف فقهي، قانوني، اجتماعي، رواني و پزشكي است. به همين خاطر، لزومي به طرح اين موارد، به خاطر در بر داشتن موضوعات متعدد تخصصي، نديدم و فقط تلنگري به ذهن مخاطب و مسئولين و افراد مرتبط با اين قضيه زده ام. با وجود اين، ضمن تحقيقات گسترده ميداني، به محضر مراجع تقليد براي بحث شرعي و فقهي آن مراجعه كرده و نظر آنان را جويا شده ام. سپس اين موضوع را با روان شناسان، جامعه شناسان، حقوقدانان، پزشكان و بازپرسان جنايي در ميان گذاشته و حتي با بانك اعضاي پيوندي تعامل داشته ام.
    «رحماني» در ادامه به ذكر مصاديقي از موانع انجام اين امر پرداخت و گفت: انجام عمل پيوند اعضا در چنين مواردي براي پزشكان قابل توجيه نيست و بيشتر آنها فكر مي كنند كه در جايگاه جلاد قرار مي گيرند. حتي درحالت كما به پزشكان اجازه پيوند نمي دهند و فقط در صورت مرگ مغزي بيمار، اين اجازه به آنها داده مي شود. علاوه بر اين براي گيرندگان عضو چالش هاي فلسفي پيش مي آيد و در گفتگو با برخي از آنها به اين نكته اشاره مي كردند كه فكر مي كنند آنها هم در عمل قاتلين شريك مي شوند و بايد در آن جهان ديگر پاسخگو باشند. با اين همه، هديه اعضاي قاتلين به بيماران نيازمند به جاي قصاص آنها، كشف زندگي از دل مرگ است.
    «محمدرضا رحماني» سادگي و رواني روايت داستان را يكي از ويژگي هاي اساسي «دلخون» دانست و گفت: ما به خاص تر شدن فيلم، چه در فيلمنامه و چه در كارگرداني، فكر كرديم. بحث هاي زيادي با هم داشتيم و حتي علاقه و توان پيچيده تر كردن فيلمنامه را داشتيم ولي در نهايت به اين نتيجه رسيديم كه مخاطبان به سر راست بودن داستان و اجراي روان فيلم علاقه زيادي دارند و اگر بدين گونه عمل نكنيم، فيلم از طرف مخاطبان پس زده خواهد شد و بنابراين ضمن غناي داستان، به روايت روان آن فكر كرديم تا موضوع پيچيده تر از آنچه كه هست نشود.
    وي دليل استفاده از بازيگران مطرح سينما را نيز، جلب مخاطب عنوان كرد و خاطرنشان كرد: معتقدم، نابازيگراني هستند كه يك كارگردان توانمند مي تواند بازي هاي حرفه اي از آنها بگيرد ولي اين ستاره هاي سينما هستند كه مخاطبان را به سينماها مي كشانند.
    كارگردان «دلخون» فلاش بك زدن به ماجراي قتل را باعث شخصيت پردازي دقيق تر «عماد» و چند وجهي بودن آن دانست و افزود: در اين سكانس هاست كه مخاطب به عذاب وجدان «عماد» و همچنين گناه او واقف مي شود. علاوه بر اين، پايان تلخ فيلم هم براي وي قابل توجيه تر خواهد بود چرا كه در اين سكانس ها، عمل خشن «عماد» را مشاهده كرده است. در ضمن بحث جبر و اختيار هم به نوعي در اين ميان مطرح مي شود و مخاطب پيش خود فكر مي كند كه «عماد» مي توانست با خويشتن داري مانع در افتادن در چنين فضايي شود ودراينجاست كه فيلم در برابر آسيب هاي اجتماعي مي ايستد و با تأثير گذاشتن بر ذهن مخاطب، وي را از افتادن در چنين مهلكه اي آگاه مي كند.
    «رحماني» در پايان به استفاده از دوربين روي دست در سكانس هاي فلاش بك به ماجراي قتل پرداخت و گفت: علاقه زيادي به فيلمبرداري كل فيلم به اين شيوه داشتم ولي در تعامل با فيلمبردار و ساير عوامل به اين نتيجه رسيديم كه اين شيوه در ميان قشر سينمارو ايران چندان جا نيفتاده و ممكن است باعث ديده نشدن فيلم شود.
    گفتني است «دلخون» محصول حوزه هنري، به تهيه كنندگي «حسين حقگو» و «مسعود اطيابي» و بازي «حامد بهداد»، «الناز شاكردوست»، «پوريا پورسرخ» و «هنگامه حميدزاده» است.